23.09.2012

 
Bir aşık vardı. Sevdiğiyle her gece buluşur, sohbet eder, hasret giderirdi. Bir gece, yorgunluğu gâlip gelip, uyuya kaldı. Gözünü açtığında baktı ki çoktan sabah olmuş. Büyük bir üzüntü ile sevdiğine durumu haber verdiğinde, şu cevabı aldı:...


- Üzülme sevdiceğim. Ben de Rabbime karşı hep bu durumdayım. O beni her gece bekler; lâkin ben, günün yorgunluğu ile buluşma zamanını kaçırırım. Bu, sevgimin azlığından değil, zayıflığımdan olur. Neyse ki o rahmet sahibi Yâr, hergün defalarca fırsat verir. Birinde olmasa, diğerinde gelebilmem için, kapısını açık tutar. O kadar ki, hiçbir buluşmaya gidemeyecek kadar fersiz düşsem bile, son nefese kadar hep, beklemeye devam eder.

Âşıksan edep o ki, mâşuku bekletmeyesin. Mâşuksan edep o ki, beklemeyi de sevesin.
 
Fani Aşk Yoktur, Aşkların Hepsi Baki Olanadır. Tek Fark Şudur Ki; Kimi Sanatı Görür, Kimi Sanatçıyı.

Hz.Mevlana

 

innemâ eskû bessî ve huznî ilallâh

«Ben derdimi ve hüznümü ancak Allah Teâlâ'ya arzederim» (Yûsuf/86)