Bişr-i Hâfî Hazretleri buyurdu
ki:
Âzâları içinde yalnız dili ile
şükreden kimsenin şükrü az olur.
Çünkü gözün şükrü, bir hayır gördüğü
zaman onu almak,
Eğer şer görürse onu
örtmektir.
Kulağın şükrü, bir hayır işittiği
zaman onu ezberlemek,
Şer işitirse onu
unutmaktır.
Ellerin şükrü, onlarla hak olandan
başkasını tutmamaktır.
Mîdenin şükrü, ilim ve hilm ile dolu
olmak;
Ayakların şükrü de, iyilikten
başkasına gitmemektir.
Kim böyle yaparsa hakîkaten
şükredenlerden olur.